Blog van Kirsten

Hoe kleiner het vertrouwen, hoe groter het dillema dat voorligt.
Het weekeinde is nabij, het geduld is beknopt. Minder woorden dan voordien, lust in niets.

Jaren passeren en situaties doen voor. Personen komen en verdwijnen. Grotere ogen kreeg ik en het bewuste nam toe. Na enkele vallen en teleurstellingen, zag ik mijzelf. Verdergaan zal ik. Opstaan in tranen en gedoe.

Hoe de nacht beelden brengt, zal het sudderen in daglicht. Hoe waardevol voor mij, probeer ik je bij me te houden. Omdat ik weet hoe het voelt om te verliezen.

Het gouden licht omarmt en maakt dat een vernieuwde rilling doorheen het sternum komt gluren.

Hier en nu met welsprekendheid.

Ontkenning van alles.
Slechts een glimlach achterom.
Zuinig in woorden en delen van wat echt belangrijk is. Met soms walging van het zicht.